"Ik heb zelf ook de nodige krassen"
"Ben ik een leugenaarster? Ja, want ik heb tegen de man van de bank gezegd dat ik de hotelschool had gedaan. [..] Ik heb hem de diploma's en contracten laten zien die ik de avond ervoor zelf had gemaakt. [..] De bankier heeft zich er volledig door laten verblinden. Ik kreeg de lening."
Dit restaurant is eigenlijk Myriam's laatste strohalm; ze heeft een puinhoop gemaakt van haar leven, oude contacten (waaronder dat met haar zoon) verloren. Nu probeert ze een nieuw leven op te bouwen in dit rustige buurtje van Parijs. Geld om een een huis te huren heeft ze niet, dus haar restaurantje dient stiekem ook als haar thuis; ze slaapt in de keuken en baddert in de spoelbak. Keukenspullen en interieur scharrelt ze bij elkaar in tweedehands-winkels in de buurt.
"Ze hebben me ook een oven en een kookplaat beloofd die niet te duur zijn. 'Geeft het niet als er een krasje op zit? ' 'Helemaal niet. Ik heb zelf ook de nodige krassen.' "
Welke krassen ze dan heeft opgelopen in haar leven en waarom alles zo verkeerd is gegaan, komen we gedurende het boek te weten. Langzaamaan, terwijl ook haar restaurant groeit, groeit Myriam in haar nieuwe leven. Ze komt in het reine met haar verleden. En ondertussen kookt ze. Want dát kan ze wel:
"De rode bieten komen uit de oven. Ik giet er notenazijn overheen. De snijbietjes tuimelen in het vergiet, ik besprenkel ze met citroen en peper. [..] Het roze bloed van de bieten op een komkommerhart vertedert me. Maar ik heb geen tijd. Ik verander mezelf in Shiva en vanaf mijn rug komen mijn extra armen tevoorschijn, armen die sneller gaan dan mijn hersens bij het opruimen, afsponzen, sorteren, verdelen en wegzetten."
In het koken vindt Myriam de broodnodige rust en troost. Ze kookt met liefde; ze zet haar gasten met haar gerechten een stukje van haar hart en ziel voor. Ze krijgt steeds meer (vaste) klanten, veelal uit de buurt. Zoals de twee tienermeisjes, die ze naast eten ook voorziet van adviezen. De bloemist die stiekem een oogje op haar heeft. Mensen met kinderen, ouderen, iedereen weet haar te vinden.
Plot
Een echt spannende plot is er niet in deze roman, het is meer een karakterstudie (al ben je wel benieuwd naar wat ze nu eigenlijk ooit "verkeerd" heeft gedaan). Geschreven in de ik-vorm, komen we steeds meer te weten over Myriams motieven, gevoelens, gedachten. Soms heb je ronduit een hekel aan haar, soms breekt je hart, soms maakt ze je aan het lachen. Ze is een heel goede kok, maar in het zakendoen (en in het leven) vreselijk onhandig. Gelukkig krijgt ze hierbij hulp van een aardige student.
"Ik ga met een potlood in mijn hand aan een tafeltje zitten, terwijl Ben de zaal opruimt. In gedachten combineer ik de smaak van gerechten, de snelheid waarmee ze te bereiden zijn en de mate waarin ze rendabel zijn. Ook hierin vertrouw ik weer op mijn automatische piloot. Ik moet diep in mezelf zoeken, niet meer in de kookkunst die ik heb geleerd, maar in de kookkunst die is overgeleverd, dingen die ik al kon maken nog vóor ik het alfabet kende, gerechten die ik met mijn ogen dicht zou kunnen maken, al die smaken van vroeger die kostbaarder zijn dan de uitzet van een bruid."
Ik heb genoten van Myriams verhaal en wens je ook veel leesplezier!
Madeleine
Eet me -Agnès Desarthe ISBN 978 90 445 1063 8
NL vert. Maria Noordman (oorspr. titel Mangez-moi)
Reacties
Een reactie posten