Verfilmde culi-romans
Ik houd van boekverfilmingen, vooral van mijn geliefde 19e eeuwse romans (denk aan Pride & Prejudice, David Copperfield, The Woman in White etc etc). Maar helemaal smul ik van verfilmde culinaire romans (sowieso houd ik van 'eet-films', uiteraard!). Hier een paar leuke & lekkere voorbeelden:
De film volgt het boek niet helemaal; sommige figuren zijn veranderd. Zo is bijvoorbeeld de burgemeester uit de film in het boek een pastoor. Maar van zowel film als boek heb ik genoten. Het verhaal: Vianne Rocher opent in een Zuidfrans dorpje haar chocolaterie, waar ze onweerstaanbare choco-creaties verkoopt met een sensuele uitstraling en dito smaak (en uitwerking). Dit is een doorn in het oog van de starre en strenge burgemeester/ pastoor; er onstaat een 'oorlog' tussen hem en Vianne.
*Rode rozen en tortilla's - Laura Esquivel
Dit is echt wel 'het' voorbeeld van een culinaire roman: de Mexicaanse Tita mag niet trouwen met haar geliefde Pedro; hij trouwt daarentegen met haar zus Rosaura. Tita blijft het familie-huishouden runnen; door middel van haar 'magische' gerechten kan zij nog communiceren met haar onbereikbare liefde en haar verdriet over hem kenbaar maken.
De film draagt de (oorspronkelijke) Spaanse titel : Como agua para chocolate. Prachtig!
Had eten in de bovenstaande boeken/ films een echt magisch tintje, in de volgende boeken is het heel wat aardser:
*Het Schnitzelparadijs - Khalid Boudou
De negentienjarige Marokkaanse Nordip weet niet wat hij wil in het leven. Zijn vader ziet hem graag geneeskunde studeren. Maar Nordip is een school-dropout, hangt hele dag op de bank. Dan gaat hij aan de slag als afwasser ("sopkok") in hotel-restaurant De Blauwe Gier. Vanuit zijn ‘pannenhoek’ observeert hij het chaotische leven in de, niet bijster hygiënische, keuken. Volgens grote baas Meerman is de keuken ‘het leven in het klein’. Ze wordt bevolkt door zeer uiteenlopende personages zoals rijkeluisdochter Agnes, sukkelige schoonmaker Ali, branieachtige kok Amimoen, en chefkok Willem. Hij moet opboksen tegen de racistische vooroordelen van de autochtone bazen (‘Nederlands praten!’; ‘geen shhoarma-namen’), maar ook tegen onderlinge vooroordelen. Het boek is diepgaander, gelaagder dan de film; de film focust vooral op de humor.
*Julie en Julia - Julie Powell
Eigenlijk geen roman, maar memoires. Julie Powell is bijna dertig, heeft oninteressante baantjes en zit muurvast in het 'is-dit-het-nou' gevoel? Op een dag besluit ze om in éen jaar álle recepten te maken uit het kookboek van Julia Childs; ook besluit ze hierover een blog bij te houden. Je raadt het al, met de dag wordt haar blog populairder, haar volgersaantal groeit en groeit. Als het jaar voorbij is, is Julie een volleerd kok, én krijgt ze een aanbod voor een boekpublicatie.
Film en boek, allebei leuk!
*Het diner - Herman Koch
Dat een diner niet altijd een gezellig samenzijn is, blijkt wel uit deze roman/ film. Je kunt je heerlijk ergeren aan en grimlachen om de twee broers Lohman, die samen met hun echtgenoten dineren in een prestigieus restaurant. De hoofdstukken in het boek zijn gegroepeerd rondom de onderdelen van het menu: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht etc. Het 'fine-dining' in het peperdure restaurant wordt heerlijk op de hak genomen. Ook mooi om te zien hoe het eten en de tafelmanieren precies aansluiten bij de karakters van de personages. Tussen de gerechten door ontstaat een familieruzie over datgene wat hun zoons blijkbaar hebben uitgespookt.
'Druiven', zei de gerant. Zijn pink bevond zich op minder dan een halve centimeter boven een minuscuul trosje ronde vruchtjes waarvan ik eerst had gedacht dat het bessen waren: aalbessen, of andere bessen, ik had geen verstand van bessensoorten, ik wist alleen dat de meeste voor de mensen oneetbaar waren.
De 'druiven' lagen naast een donkerpaars blaadje sla, een volle vijf centimeter leeg bord verwijderd van het eigenlijke hoofdgerecht, 'in reepjes fijn Duits spek gewikkeld parelhoenfilet'. Ook op Serges bord ontbraken het trosje en het blaadje sla niet, maar mijn broer had voor de tournedos gekozen. [..] Ik zag het ongeduld op Serges gezicht, hij had honger zoals alleen Serge honger kon hebben, ik herkende de symptomen: de punt van zijn tong die over zijn bovenlip likte als de tong van een uitgehonderde hond in een tekenfilm, het handenwrijven dat in de ogen van een buitenstaander misschien nog voor een verkneukelend handenwrijven kon doorgaan, maar het beslist niet was. Mijn broer verkneukelde zich niet, er lag een tournedos op zijn bord, en die tournedos moest zo snel mogelijk naar binnen: hij moest nu (NU!) eten. Uitsluitend om mijn broer te pesten had ik de gerant naar het druiventrosje gevraagd.
Ik wens je veel lees- en kijplezier!
Madeleine
Reacties
Een reactie posten